بزرگترين آرزوي يك انسان چيست؟

سحرگاهي ديگر كه حال ايشان را مساعد يافتم، عرض كردم: بزرگترين آرزوي يك انسان چيست؟ با    خنده ای مليح فرمودند: «آدم شدن». عرض كردم: فقر چيست؟ فرمودند: «آدميت». عرض كردم: آرمان فقر چيست؟ فرمودند: «جهان آدمیت». عرض كردم: اساسي ترين بنياد فقر چيست؟ فرمودند: «بنياد آدميت». عرض كردم: عاليترين تجلّي فرهنگ انساني چيست؟ فرمودند: «تجلّي آدمیت». عرض کردم: گرمترین فضای زندگی کدام است؟ فرمودند: «فضای آدمیت». عرض کردم: آسان ترين راه حيات خداپسندانه چيست؟ فرمودند: «حيات آدميت». خواستم عرض ديگري كنم كه مجال ندادند و فرمودند: «علي هر چه از اين دست سوال کنی، جوابی جز آدمیت نداری.» عرض كردم: آدميت كدام است؟ فرمودند: «پندار و گفتار و كردار خود را با رضای خدا سنجیدن و انجام دادن». آنگاه در ادامۀ گفتار فرمودند: نامراديهای روزگار را نبايد به حساب خلقت و مقدّرات الهي گذاشت، چون خداوند متعال آدميان را طوري خلق كرده كه اگر زياده خواهي و نازپروردگي و راحت طلبي چندان به خودراه ندهند، ميتوانند مطابق رضاي خداوند زندگي كنند و هيچ نقصاني در  زندگي خود نبينند. براي فهم اين معني هر کس میتواند زندگی توأم با بی نیازی  خداجويان تاريخ را مطالعه كند و خوراك و مسكن و لباس خود و خانوادۀ خود را با سيرۀ آنان بسنجد و به آساني درك كند كه در جهان امروز اكثر مردم در گذران زندگي روزانه خود در پیلۀ تنگ تفاخر و تجمّل پرستی جنون آميز و شكم بارگی هایِ تنوع طلب زندانند و هيچ راه رضايت و قناعتي بر قلبشان باز نيست. چون بسیاری از تجمّلات در جهان امروز زائیدۀ تمدن غلطی است كه با شرايط طبيعی و عقلانی بشر سازگار نيست و اگر امروزه بشر اينچنين دچار مشكلات شده، اين امر نتيجۀ گمراهی در رفتار و اخلاق خلاف دين و طبيعت خود اوست.

«از کتاب خورشید تابنده صفحه 772»

a href=